Sa pagsapit ko bilang isang dalaga,doon ko naramdaman ang
tunay na halaga ng isang pagsinta.Wala naman talaga sa isip ko ang pumasok
sa ganito,animoy maynagtulak sa akin.Wala na akong magawa,kaya ipinagpatuloy
ko.Sa una masaya pala makakadama ka ng kagalakan at may mga bagay matututunan.
At dito ako unang nasaktan,anubang kasalanan ko?masama bang magmahal ng sobra -
sobra?Ginawa mo naman lahat ang magagawa mo,pero parang hindi nagbunga na maganda,
kumbaga sa pagluluto gusto mong makuha ang tamang sarap,hindi mo makuha ng tama
kasi may sangkap na hinahanap para sa tamang panlasa.Ganito talaga ang buhay ng
tao lalo nasa pag-ibig minsan matamis at makakadama ka rin ng pait.Pinadama mo na
ang pagmamahal,banigay mo na ang lahat,halos hindi ka na nga magtira para sa sarili mo
mapaligaya lang siya.Paano kung dumating sa puntong hiwalayan,ano gagawin mo?
Para sa akin,hinda katapusan ng mundo magiging inspirasyon ko pa nga siya para sa
hinaharap.Kung hindi kahapon,ngayon at bukas mahihintay parin ako para sa kanya,
dahil naniniwala ako na kaya niya rin akong mahalin tulad ng wagas na pag-ibig ko sa
kanya.
Mahal na mahal ko parin siya hanggang ngayon.Masaya akong naging bahagi
siya ng buhay ko at tinuruan niya akong magmahal.
Kung hindi man ito ang takdang oras para sa akin,hiling ko na sana sa
magdadaang maraming henerasyon at muli kaming magtagpo sana tulungan ako ng
tadhana.
Siya na sana ang una at huling tibok ng pag-ibig ko.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment